دلمان خوش است

به لذت های کوتاه

به دروغ هایی که از راست

بودن قشنگ ترند

به اینکه کسی برایمان دل بسوزاند

یا کسی عاشقمان شود...

با شاخه گلی دل می بندیم

و با جمله ای دل می کنیم

دلمان خوش می شود

به برآوردن خواهشی و چشیدن

لذتی و وقتی چیزی مطابق

میل ما نبود

چقدر راحت لگد می زنیم

و چه ساده می شکنیم

همه چیز را

<دوستان گلم نظر یادتون نره>

عاقبت یک روز از من هم نفس دل می کنی

مانده ای اما به زودی از قفس دل می کنی

              بال داری پس کمی پرواز کن پروا مکن

             می رود هر کس که دارد بال ،..... پس دل می کنی

هرکه آمد تا بماند زود رفت از پیش ما

چند روزی با منی اما سپس دل می کنی

             قاصدک هستی ولی من سرزمینی شن زده

             مثل طوفان می روی از این طبس دل می کنی

می نشیند یک کبوتر عاقبت بر روی بام

می پری از این قفس با این هوس دل می کنی

  شاعر : مرتضی جهانگیری اکبری

دوستت دارم

به نام آنکه تورافانوس شبهای تارم آفرید

درغروب دل انگیزکه سرخی خورشید شفقی زیباراپدیدآورده

باسینه ای پردردتوراصدامیزنم ونام اورا برروی تمام گل برگ

های عالم مینوسم..

بهار عشق را هرگز خزان نیست                 خزان رادردل عاشق مکان نیست

من توراچونقش دریادوست دارم                 چرا عطر پاک  گل  را دوست دارم

منم چون ماهی افتاده درخاک                   تو را تنهای   تنها   دوست   دارم

افسوس

ای کاش احساس شبنم رادرک میکردی وبا دستان پراحساست

خواب نیلوفررابه هم نمی زدی کاش می دانستی که رنگ برگ

 سبزاست یازرد کاش  می فهمیدی که پرنده  وجودم  به دنبال

 آشیانی است به وسعت توکاش آتش گرم عشق  می شدی

وتنم راازسرمای غم وتنهایی حفظ می کردی کاش...........

اماافسوس توپنداشتی که من  هیچم  ولی  نخواستی  بدای

که هیچ هم حرف هایی برای  گفتن دارد حرف  هایی  ازجنس

شقایق.......