شب ها با یادت میخوابم و روزها با یادت سر میکنم گهگاهی به خوابم می آیی باهمان لبخند همیشگی ات چه رویاهای شیرینی چه دیدار غریبی... و چه ظالمانه زنگ ساعت خوابهای نیلگونم را خط خطی میکند! دوباره از نو روزهای بی تو بودن...
چه سرنوشت تلخی ....
نوشته شده در پنجشنبه 12/3/1390ساعت 5:36 عصر توسط محسن آتیش نظرات ( 7 ) | |
اگر دروغ رنگ داشت هر روز،شاید ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه میبست و بیرنگی کمیاب ترین چیزها بود اگر عشق، ارتفاع داشت من زمین را در زیر پای خود داشتم و تو هیچگاه عزم صعود نمیکردی آنگاه شاید پرچم کهربایی مرا در قله ها به تمسخر میگرفتی ! اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت عاشقان سکوت شب را ویران میکردند اگر براستی خواستن توانستن بود محال نبود،وصال و عاشقان که همیشه خواهانند همیشه میتوانستند تنها نباشند اگر گناه وزن داشت هیچ کس را توان آن نبود که گامی بردارد تو از کوله بار سنگین خویش ناله میکردی و شاید من، کمر شکسته ترین بودم اگر غرور نبود چشمهایمان به جای لبها سخن نمیگفتند و ما کلام دوستت دارم را در میان نگاه های گهگاه مان جستجو نمیکردیم اگر دیوار نبود نزدیک تر بودیم، همه وسعت دنیا یک خانه میشد و تمام محتوای یک سفره سهم همه بود و هیچکس در پشت هیچ ناکجایی پنهان نمیشد اگر ساعتها نبودند آزاد تر بودیم، با اولین خمیازه به خواب میرفتیم و هر عادت مکرر را در میان بیست و چهار زندان حبس نمیکردیم اگر خواب حقیقت داشت همیشه با تو در کنار آن ساحل سبز لبریز از ناباوری بودم هیچ رنجی بدون گنج نبود اما گنجها شاید، بدون رنج بودند اگر همه ثروت داشتند دلها سکه را بیش از خدا نمی پرستیدند و یکنفر در کنار خیابان خواب گندم نمیدید تا دیگری از سر جوانمردی بی ارزشترین سکه اش را نثار او کند اما بی گمان صفا و سادگی میمرد، اگر همه ثروت داشتند اگر مرگ نبود همه کافر بودند و زندگی بی ارزشترین کالا بود ترس نبود،زیبایی نبود
و خوبی هم، شاید
اگر عشق نبود به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟ کدام لحظه نایاب را اندیشه میکردیم؟ و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟ آری! بیگمان پیش از اینها مرده بودیم اگر عشق نبود اگر کینه نبود قلبها تمام حجم خود را در اختیار عشق میگذاشتند من با دستانی که زخم خورده توست گیسوان بلند تو را نوازش میکردم و تو سنگی را که من به شیشه ات زده بودم به یادگار نگه میداشتی و ما پیمانه هایمان را در تمام شبهای مهتابی به سلامتی دشمنانمان می نوشیدیم
نوشته شده در پنجشنبه 12/3/1390ساعت 5:35 عصر توسط محسن آتیش نظرات ( 1 ) | |
دیر رسیدم مثل همیشه...دیگه اطرافیانم باین اخلاقم عادت کردند! البته دیرمیام امــا همیشه حتما میام...! ازصبح با خاله م کلی ازین ور شهر باین ور شهر رفته بودیم پای پیاده! باندازه کل عمرم اتوبوسومترو تاکسی سوار شدم! پاهام درد میکرد خیلی خسته بودم امــا امــا پر از انرژی و سرشار از ذوق... نمیدونستم چجوری میتونم خودمو کنترل کنم... قلبم میزد تند تندددددددد بی جهت میخندیدم نمیتونستم فکرمو متمرکز کنم! بعد 6 ماه....یعنی میبنمش؟!... وقتی تل زد که کجایی وگفتم زیر عکس...هستم دیگه نفسم بند اومده بود چشمام دنبالش میگشت کوشــــــــــی... تا اینکه... درست روبروم... یه پسر جذاب که مهربونی چشماش حتی ازون فاصله دیده میشد... میخندید... یه دسته گل بزرررررررگ!!! پالتو مشکی موهای کوتاه... وای این خودشه!!! یادمه نمیدونستیم کجا میریم چی میگیم دستمو حلقه کردم تو بازوش ورفتیم... چه لحظاتی ... نمیتونستم نگاهمو از رو زمین بردارم!!!وای من چم شده...! این تویی نل؟! وقتی بخودمون اومدیم کلی از مسیر اصلیمون دور شده بودیم... توکافی شاپ: وقتی تونستم تو نور کامل زیبایی چشماتو ببینم... دلم میخواست فقط نگاهت میکردم... چه آرامشی... آهای نل ... دختر خوش شانس! درسته این همونیه که میخواستی...! بچسب بهش و ولش نکن! دستامون...نگاهمون...و لحظه خداحافظی.......! آی پسره! عاشقتم...
نوشته شده در پنجشنبه 12/3/1390ساعت 5:29 عصر توسط محسن آتیش نظرات ( 0 ) | |
